سرمشق‌های جدید فعالیت مدنی در ایران در آستانه روزهای کارگر و معلم

علی کلائی – رادیو زمانه: فشارها بر فعالان صنفی و مدنی در ایران افزایش چشمگیری یافته اما جنبش‌ اعتراضی معلمان و کارگران و دیگر گروه‌های تحت ستم و تبعیض و نابرابری فروکش نکرده است. شماری از فعالان در گفت‌و‌گو با «زمانه» توضیح می‌دهند که چگونه این جنبش‌ها سرمشق جدیدی برای کنش‌گری اعتراضی ارائه داده اند ــ اتفاقی که حاکمیت را بیمناک کرده است.

تجمع اول اردیبهشت ۱۴۰۱ معلمان در تهران گذشت. محمد حبیبی، فعال صنفی و سخنگوی کانون صنفی معلمان در مورد آن به رادیو زمانه می‌گوید:

«از ابتدای خیابان سپهبد قرنی، هرکسی که وارد خیابان می‌شد، بازداشت می‌شد. بعد پرس‌وجو می‌کردند ببینند معلم است یا خیر. اگر معلم نبود، آزادش می‌کردند. ولی اگر معلم بود او را نگه می‌داشتند. در آن روز حداقل هفتاد معلم بازداشت شدند که سی نفر آنها معلمین خانم بودند.»

این گزارشی از آخرین تجمع‌های رخ داده معلمان در آستانه روز کارگر و روز معلم سال ۱۴۰۱ است. فشارهای امنیتی بر فعالین صنفی بیشتر و بیشتر شده‌ است. محمد حبیبی اضافه می‌کند که فشار به اینجا رسیده که نگذارند تجمعی برگزار بشود. او البته به رادیو زمانه می‌گوید که چون تجمعات معلمان گستردگی دارد، امکان سرکوب را از حاکمیت می‌گیرد.

یک ماه از نوروز ۱۴۰۱ گذشته و در این ایام، فشارها بر فعالین صنفی و مدنی در ایران افزایش چشمگیری یافته‌است. گویی بنای حاکمیت بر این است که در آستانه روزهای معلم و کارگر، فضایی قبرستانی بر فعالیت‌های مدنی ایران حاکم کند. این در شرایطی است که در ماه‌های اخیر بار دیگر شاهد اوج‌گیری تجمعات بخش‌های مختلف جامعه ایران، از دانشجویان تا بازنشستگان هستیم.

امیر امیرقلی، فعال کارگری به رادیو زمانه می‌گوید که به نظر او، جمهوری‌ اسلامی اصولا از هرگونه تشکل و تجمع آدم‌ها بر حول یک محور و سازماندهی شدن برای اعتراض و اعتصاب ترس دارد. این فعال کارگری می‌گوید که مثال‌هایی چون برخورد با شبه مذهب‌هایی چون عرفان حلقه، احزاب سیاسی گوناگون، فعالین محیط‌زیست و فعالین حقوق کودک، خود سندی بر این ادعاست. در این شرایط اما تجمعات و حرکت‌های فعالین معلمان و کارگران همچنان ادامه دارد و برخوردها نیز از سوی حاکمیت شدیدتر می‌شود. برخوردهایی که ادامه رفتار امنیتی حاکمان در سال و سال‌های پیش است.